Αισθήματα που πόνεσαν
στιγμές όπου δεν σβήνουν
βουνά ψηλά απάτητα
κρυμμένα μυστικά
δυό χείλια που εταίριασαν
μες στο σκοτάδι πίνουν
τον έρωτα κρυφά
και τώρα συ μια θύμηση
εικόνα σε κορνίζα
μία ζωή που πλέχτηκε
χωρίς να το σκεφτείς
το έργο σαν ετέλειωσε
εσύ μια Μόνα Λίζα
κοιτάς μα δεν μιλείς
λυπάμαι για τα χρόνια μας
που φύγαν στον αέρα
λυχνάρι που δεν κράτησε
το λάδι λιγοστό
κι πρασινάδα έγινε
απότιστη μια ξέρα
φτωχό το σαγαπώ
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου