Η ΨΥΧΗ

Όμορφος κόσμος μες στο νου

η σάρκα είν’ αέρας

αστέρια λάμπουν ουρανούς

απόκρυφες ζωές

γραπτοί χρησμοί μαντεύουνε

το μέλλον που χαράζει

ψυχή γιατί μου κλαις

πετά φτερό μες στο κενό

το είναι σου σαλεύει

αργοπεθαίνει η ψυχή

σε μάνας αγκαλιά

το ριζικό εγράφτηκε

το τέλος να πηγαίνει

σε μέρος δροσερό

αρρωστημένο ριζικό

σαν χιόνι που δεν λιώνει

κορμί περίεργο αυτό

μπροστά το συναντάς

φωνή ακούς να κελαηδά

σαν μαύρο χελιδόνι

εικόνες του κρατάς

ψυχή περίεργη θα πει

δυό λόγια στον αέρα

μια καταιγίδα να ξυπνά

εσέ κάθε φορά

το λάθος σου να γίνεται

αόρατη παγίδα

έτσι πως περπατάς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ