Ο ΔΡΟΜΟΣ

Κάδρο εσύ μια ζωγραφιά ένα στενό της μοίρας

μια πόζα δύο χρώματα μια πινελιά μισή

εικόνα τούτη γνώριμη μα τι χαρά που πήρα

με σκέψη περισσή

ζωγράφε πότε βρέθηκες σε τούτον δω το δρόμο

το έργο σου κατάλληλο σε γέρους που γερνούν

το κρέμασες στην έκθεση το δώρισες  στον κόσμο

ψυχές για να πονούν

παλιά εικόνα γειτονιάς πλακόστρωτο σοκάκι

πόσες φορές δεν γλίστρησα σαν ήμουνα παιδί

ψιλόβροχο που έκανες ερωτικό βραδάκι

στην άξαφνη βροχή

δρόμε εσύ της ομορφιάς αθάνατος θα μείνεις

μέσα στο νου που φώλιασες σελίδες σου μετράς

καμιά φορά σιωπηρά ξέρεις εσύ τι πίνεις

χωρίς να μας μιλάς

κι αν στέκω γω τώρα εδώ μπροστά σου μ’ ένα βλέμμα

σαν απολίθωμα ξερό χωρίς να σου μιλώ

μη με ρωτάς δεν θα σου πω πάρα μονάχα ψέμα

πως τάχα δεν πονώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ