ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ

Κοιτώ βαρκάκι αραχτό στη θάλασσα μονάχο

παρέα με τα βότσαλα στην άμμο να μιλώ

δυό γλάροι στο απόμερο κουρνιάζουνε σε βράχο

και γω αναπολώ

εικόνες κείνες έμειναν στη μνήμη μου γραμμένες

παιδί εγώ σαν ήμουνα παρέα μ’ αδερφό

παρθένες μνήμες της ζωής  μπορεί και πονεμένες

και όμως τις κρατώ

μα σαν βρεθώ σε γνώριμα σε κάποια μονοπάτια

τότε μιλώ μονάχος μου σε θάλασσα πλατιά

κλείνω το βλέμμα να μη δω τα γνώριμα παλάτια

που φτιάχναμε παιδιά

ρε μοναξιά είσαι σκληρή είσαι μισή παρέα

αταίριαστο το σήμερα γυρνά στο παρελθόν

κάποια στιγμή μου γίνεσαι για λίγο και μοιραία

φωνάζοντας παρόν

γι’ αυτό και γω βάζω φωτιά και καίω τα βιβλία

που γράφανε διάλογους με λόγια τρυφερά

ασθένεια θα πει κανείς η τόση ησυχία

για κάποιους μοναξιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ