Η ΛΟΥΟΜΕΝΗ

   

Μέσα στη ζέστη την κοιτώ σκουπίζει την αρμύρα

το μαυρισμένο της κορμί χαϊδεύει τον νοτιά

η θάλασσα  την κέρασα με τ’ ακριβά της μύρα

κι αυτή αλλού κοιτά

το βότσαλο χαμογελά , το κύμα που ξαπλώνει

ένα κοχύλι πρόβαλε οι θαυμαστές κοντά

κι ο καβουράκος ο φτωχός το πόδι της ζυγώνει

να πάρει λιχουδιά

γυμνό κορμί στην αμμουδιά γοργόνα που μιλάει

μια Αφροδίτη σύγχρονη ποζάρει σαν τρελή

κι ο πίνακας παίρνει πνοή σαν ο νοτιάς φυσάει

του γλάρου η φωνή  

θα γίνω τώρα Χαλεπάς να φτιάξω το κορμί της

το μάρμαρο η άμμος της κρεβάτι της νερό

τα χέρια μου καλέμι μου θα πλάσουν το σκαρί της

στη θάλασσα βουτώ

γοργόνα συ σαν άνθισε η παραλία τώρα

εικόνα σου την άλλαξε την γέμισε πουλιά

γλαρόνια σαν φτερούγισαν ο κρότος τους σαν μπόρα

ξυπνούν τη σιγαλιά

και γω ζωγράφος άπειρος το λάθος με πικραίνει

το κέρδος μου ο πίνακας ο άχαρος νεκρός

κάθε φορά μα δυστυχώς πάντα έτσι συμβαίνει

να μένω μοναχός

Μ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ