Και συ Τουρλίδα μοναχή που χάνεσαι στο βάθος
δούλα της θάλασσας θα πεις πως στέκεις μοναχή
πως χαιρετάς τη λίμνη σου κάθε φορά με πάθος
με φόντο Αλυκή
δυo φάροι είν’ τα μάτια σου το βλέμμα σου φεγγάρι
το σούρουπο γαλήνη σου μαΐστρος που φυσά
χάδι αέρα σαν γλιστρά θυμίζεις το ζευγάρι
κρυφά που περπατά
πάρε καλάμι σκάλισε σε σάλτσινο αφράτο
καρδιά σε λάσπη τρυφερή δυο γράμματα βαθιά
για να πονέσει ο γιαλός με χτύπημα σπαθάτο
στη δόλια σου καρδιά
ζωγράφε όπου χάθηκε το έργο σου στη λίμνη
γαϊτα το παρέσυρε ναυάγησε βαθιά
η ομορφιά τα χρώματα μια πινελιά στη μνήμη
ανάσα για καρδιά
Τουρλίδα πως εφύτρωσες ποιος έσπειρε το σπόρο
πως έφθασε μυστήριο στην άκρη μιας ξηράς
αφού θα παραβίασε τον άγραφο τον όρο
που λέει μη πατάς
η μοναξιά μου ξέρα μου το λίπασμα αλάτι
η πρασινάδα κρύσταλλο σαν χιόνι καταγής
ένα πουλάκι κάθισε κατάμαυρο το μάτι
εικόνα μιας ψυχής
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου