Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ - Μεσολόγγι

                

Νερό γλυκό ξεγέλασες κερνάς αρμύρα πέρα

στο βούρκο σου επιάστηκα κολλάει το κορμί

το σάλτσινό σου στέγνωσε και έγινε μια ξέρα

κουρνιάζω σαν παπί

φωνάζεις δίχως τη φωνή απέραντη γαλήνη

να λησμονήσω δεν μπορώ εικόνες σου κρατώ

και γω κρυφά να κολυμπώ αιχμάλωτος σε δίνη

αόρατα βουτώ  

κλείνω τα μάτια δεν κοιτώ η ομορφιά σου μύρο

πλάθω εικόνες μοναξιάς ακούω παφλασμό

η μυρουδιά σου ξέχωρη κι ο νους μου κάνει γύρο

δεν ξέρω που σταθώ

ο ήλιος εβασίλεψε μια θάλασσα σκοτώνει

τα χρώματα δεν στέγνωσαν αλλάζουνε μορφή

να τ’αγκαλιάσω προσπαθώ το χέρι μου ματώνει

και συ πάντα εκεί

μορφή φωνή μπερδεύεται τα μάτια να δακρύζουν

μια καταιγίδα μες στο νου δυο σκέψεις στα παλιά

ο ήχος γνώριμος σε με τα κύματα ν’αφρίζουν

σε θάλασσα πλατιά

φωνή της λίμνης πλήρωσα δύο ανάσες πάθους

ζητώ το πρόσωπο να δω νεφέλη η μορφή

ρηχό νερό το πλάτος της μια έννοια του βάθους

αόρατη φωνή

σ’ ακούω κόρη του γιαλού τσιγγάνα της αρμύρας

πολύχρωμο το φόρεμα γαρύφαλλο στ’ αφτί

ένας σκοπός της μουσικής το κράτημα αγκύρας

και γω στη κουπαστή

ξαπλώνω μες στη ξέρα σου ακούω τους σφυγμούς σου

νοιώθω σιγή νεκρών σπαθιών ηρώων εποχής

δεν απαντάς που σε ρωτώ ποιος ξέρει πουν ο νους σου

ζητώ να ξαναρθείς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ