ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ

   

Το χρώμα σου εθάμπωσε τη σκέψη και το βλέμμα

αρχόντισσα μου ήμερη ταξίδι του γιαλού

ο βούρκος σου με έκαψε σαν έχασα το τέρμα

πλανεύτρα του καημού

γαϊτα σαν εξάπλωσε στο λυγερό κορμί σου

εγλίστρησε στο όνειρο μια βόλτα με κουπί

στο φέγγος κοντραρίστηκε με τη γλυκιά μορφή σου

και γω στην κουπαστή

ο ήλιος σαν εφέγγισε το λυγερό κορμί σου

η βάρκα μου αμήχανα δεν ξέρει που σταθεί

κι ο γλάρος που επέταξε σου φώναξε για ντύσου

κορμί σου προκαλεί

μια βόλτα τούτη θα μου πει μικρέ γιατί σκαλίζεις

τις μνήμες κείνες του καημού που βούλιαξαν βαθιά

αν θέλεις μόνο κάνε το εσύ να πλατσουρίζεις

στα ήρεμα νερά

η βάρκα θέλει δύναμη και το κουπί λεβέντη

ψυχή μικρή που περπατά σ’ αρμύρα θα πονεί

στο τέλος βγαίνει στη στεριά με πόνο δακρυσμένη

βαρκάδα ακριβή

μα η βαρκάδα όνειρο πληρώνει δίχως τέλος

και η ζωή περίεργη τον πόνο προκαλεί

γνωστό το τέλος θα μου πει το αίμα απ’ το βέλος

πληρώνει τη πληγή

βαρκάδα δεν αρνήθηκε σεργιάνι στο νερό της

μια λίμνη αστροφέγγιτη συχνά και μοναχή

κι ο ποιητής ανήμπορος να γράψει τον καημό της

και μένει ορφανή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ