ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

          

Οι στίχοι γίνανε πληγές κι ο νους μου τις ματώνει

αρμύρα κάνει το κουπί να φαίνεται παλιό

ο έρωτας με μια μορφή αόρατα ενώνει

ετούτο το στοιχειό

θα σε ματώσω θάλασσα για με μια ανεμώνη

μεταμορφώνω τον καημό τον κάνω φυλαχτό

σαν περπατώ στον βούρκο σου το είναι μου θολώνει

κρατιέμαι μη πνιγώ

γλαρόνι συ που περπατάς στο σάλτσινο μονάχο

καρδιές σημάδια χαρακιές θα μένουν καταγής

και γω που πέτρωσα θαρρώ στην άκρη σαν τον βράχο

κρυφά έλα να δεις

έχω καρδιά έχω ζωή ακόμα ανασαίνω

τα παιδικά μου όνειρα σαν άστρα λαμπερά

με οδηγούν στο παρελθόν ποτέ να μη χορταίνω

τη λίμνη την πλατιά

εικόνες που βαλσάμωσα σε χώρο απ’ αρμύρα

κρατούν ζωντάνια δύναμη ταράζουν τη ψυχή

και γω το θύμα να μετρά αυτά όπου επήρα

σε άλλη εποχή

ακούω ήχους μακρινούς φαντάσματα δικά μου

αλέθω λόγια κλάματα ψαρέματα βουβά

δακρύζω μα δεν λέγονται αυτά τα μυστικά μου

τα θάβω στα βαθιά

παρηγοριά η λίμνη μου το φάρμακο- φαρμάκι

θε να με πνίξει μια φορά σε μια γουλιά νερό

και το μελάνι κόκκινο απ’ το μακρύ καμάκι

θα γράψει σ’ αγαπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ