Η ΣΚΕΨΗ

                                    

Κοιτά με βλέμμα που ζητά το ταίρι που του πάει

γοργό πουλί που κελαηδεί σε κλώνο κει ψηλά

του έρωτα η ξόβεργα μες στην καρδιά χτυπάει

σαν κύμα του νοτιά

έρμο πουλί στη μοναξιά ψάχνεις τη συντροφιά σου

στο βάλτο όπου στάθηκες δεν βλέπω προκοπή

πέτα γι’αλλού εσύ αν θέλεις τη φωλιά σου   

και χτίσε 'κει ζωή

τα χρώματά σου που φορείς του γάμου σου γιορντάνια

μία βιτρίνα όμορφη σαν κείθε μου πετάς

βλέπω με πρώτη μου ματιά της ήβης τη ζωντάνια

έτσι πως κελαηδάς

πλέκεις τους ήχους μουσικής του δάσους συναυλία

λόγια που ξέρεις μόνο συ της ερημιάς μιλιά

ένα κοντσέρτο της στιγμής στη ζέστη και στα κρύα

παρέα σου πουλιά

κι σκέψη σου καρφώθηκε στον έρωτα της φύσης

ν’αλλάξεις ρότα δεν μπορείς τα ίδια τη φορά

και στο κλαδί της ερημιάς πάντα θα κελαηδήσεις

για κάποια αγκαλιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ