Φίλη φτωχή χωρίς φωνή φτερούγα ανοιγμένη
μαύρο το χρώμα σκέπασε τους ώμους της βροχής
ψυχόπονη με κέρασες μα είσαι μεθυσμένη
τα μαύρα μου φορείς
φίλη ομπρέλα κράτησε τη μπόρα μη με βρέξει
στις αμασχάλες κούρνιασα ξεχάστηκα θαρρώ
και άφησα το κέρασμα στο χώμα για να τρέξει
να γράψει σαγαπώ
μια συντροφιά στη μοναξιά ομπρέλα μου καημένη
όπως και να’ σαι χαίρομαι κλειστή ή ανοιχτή
πόσες φορές δεν έμεινες στο μπράτσο κρεμασμένη
σαν φίλη γελαστή
κράτα τη μπόρα φίλη μου εμέ μη με σκοτώσει
κι αν θέλεις πλύνε τα κακά που έχουν μαζευτεί
και τα νερά που έπεσαν ρυάκι να σαρώσει
του δρόμου τη ντροπή
και συ αέρα που φυσάς και με μανία βρέχεις
τη μαύρη μου ομπρέλα μου την κάνεις σαν παπί
αν θέλεις πάψε να φυσάς και μη χαζά μου τρέχεις
και νύχτα και αυγή
κι αν ηρεμήσεις μάθε το τη φίλη δεν την κλείνω
θα τη κρατώ σαν σκέπαστρο με ήλιο με βροχή
και στη σκιά της ήρεμα εγώ εκεί θα πίνω
το όνειρο που ζει
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου