Η ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ

          

Ένα στεφάνι έπλεξα ο έρωτας φωλιάσει

λουλούδια που ανθίσανε ο κάμπος ζωγραφιά

κι ο καλλιτέχνης μέθυσε που έτρεξε να φθάσει

να γράψει δυο γραπτά

σε άνθος που ξεχάστηκε για τούτο θε να γράψω

μικρή καρδιά αδύναμη το είναι του βουβό

μια παπαρούνα κόκκινη τη ρίζα της θα ψάξω

να βρω το μυστικό

σε βράχο πως εφύτρωσες τρελή μου παπαρούνα

ποια τραμουντάνα φύσηξε και σ’ έσπρωξε εδώ

μήπως μου φόρτωσες εσύ τα βάσανα σε σκούνα

και είπες στο καλό

δυο αντιθέσεις χρώματος περίεργα φωλιάζουν

γκρίζος ο κάμπος στο χαρτί παντρεύει τον ανθό

στοιχεία ασυνήθιστα στον πίνακα τρομάζουν

τη λύση δεν θα βρω

μια παπαρούνα κόκκινη στου βράχου τη σχισμάδα

σκαρφάλωσε περίεργα τρελή μου ζωγραφιά

την άνοιξη τραγούδησε Μαγιάτικη καντάδα

γλυκιά εσύ ρουφιά

μου μπάταρες ζερβά εσύ σαν σκέρτσο η φιγούρα

είναι ο πόνος σου βαρύς για πες μου που πονάς

κι τραμουντάνα σαν φυσά γυρίζεις σαν τη σβούρα

τον κάμπο χαιρετάς

κάνεις το βράχο φίλο σου κι αυτός σου ψιθυρίζει

δυο λόγια μόνο στα κρυφά τρελή πρωτομαγιά

παράτησες τον κάμπο σου το βράχο κοκκινίζεις

με κόκκινη μπογιά

κόκκινο χρώμα ο ανθός αιμάτωσε σαν ψέμα

εμπέρδεψε τη ζωγραφιά γλυκιά πρωτομαγιά

και το φλουρί που έριξες στη λίμνη σου σαν κέρμα

να ξέρεις σ’ αγαπά

κάνω να φύγω σταματώ δυο βήματα πιο πέρα

θα ζωγραφίσω τον ανθό πρωτότυπο αυτό

της φύσης έργο σπάνιο σαν φύτρωσε σε ξέρα

ετούτο το φυτό

και γω μικρός σαν θαυμαστής μπροστά σου μαρμαρώνω

χάνω τα λόγια δεν μπορώ να πω το σ’αγαπώ

σαν καλλιτέχνης βρέθηκα με σκέψη που πληρώνω

το θέμα ακριβό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ